Wie is de *gaaaaap* Mol?

Op de diverse sociale media in ons land ging al sinds half december een kleine golf van glibberige geiligheid rond omdat op 2 januari het programma “Wie is de Mol?” weer van start zou gaan. Men werd gek. Als een kudde opgehitste tieners vlak voor een concert van One Direction, wipte men onrustig van links naar rechts op het scherm. Want lieve mensen, HET IS ZO SPANNEND!!

Tot een aantal jaren terug was ik zelf ook lichtelijke opgewonden als het weer ging beginnen, maar nu ben ik er eigenlijk al een paar jaar ontzettend klaar mee eerlijk gezegd. Al durf je dat bijna niet hardop te zeggen. Het is dat we een klein beetje geciviliseerder zijn geworden met z’n allen de afgelopen 300 jaar, anders was ik ongetwijfeld na het afgelopen seizoen al aan 4 touwen tussen een gelijk aantal paarden geëindigd op een willekeurig marktplein. Van WIDM blijf je af, lijkt de algemene strekking.

Vanavond was het dan eindelijk zover. De eerste aflevering van een nieuw seizoen. En ja, ik besloot te gaan kijken. Vraag me niet waarom.

Al bij het eerste shot, de eerste “scene” moest ik bijna gapen. De hele groep met zelfbenoemde “BN’ers” stond ijverig te wachten op übermol Art. U weet wel, Art, die ooit zelf eens mee heeft gedaan en die sinds vorig seizoen de nieuwe Pieter-Jan is, die op zijn beurt weer de nieuwe Karel was. Karel schoof ooit Angela opzij, maar dat weet bijna niemand meer.
Het groepje deelnemers met enorme rugzakken zag dan eindelijk Art tevoorschijn komen. Voor mij was dit al de eerste puzzel, want, wie zijn al die mensen? De helft had wat mij betreft ook op de vleeswarenafdeling van de Albert Heijn kunnen staan. Het zegt me gewoon weinig.
Goed, daar was Art dus die begon met zijn introductie. Een tergend langzaam verhaal, doorspekt met spannende muziek en lange stiltes. Ondertussen zien we gespannen gezichten en horen we af en toe wat commentaar van de deelnemers die blijkbaar tussen al het paranoïde gedoe en de constante onderlinge mindfucks nog tijd hadden voor interviews voor een zwart scherm. Met uiteraard hele spannende muziek op de achtergrond.

Maar toen begon het dan echt. Wie is de Mol?!

Die zat blijkbaar in een laptop, want dat was de eerste opdracht. Maak een vragenlijst en we zien wie er naar huis gaat. Paniek alom. Zwetende gezichten. En verdenkingen. Tygo was de enige die het gelijk snapte! En dat is natuurlijk vre-se-lijk verdacht. Volgens mij was Art heel duidelijk toen hij de opdracht verwoorde, maar goed, vanonder je aluminium-complot-hoedje hoor je het blijkbaar allemaal net wat anders.
Begeleid door hele spannende muziek, zien we 10 mensen een paar keer klikken achter een laptop terwijl we ze, veelal nietszeggend, wat horen praten.

En dan is het zover. Art zit achter een tafeltje achter dezelfde laptop en toetst één voor één de namen van de kandidaten in. En dat duurt lang. Zo. Lang.
Terwijl er dit keer EXTREEM spannende muziek klinkt, zien we een aantal groene schermen, uiteindelijk dan toch gevolgd door een rode. Ach, wat jammer. Een dramatisch muziekje speelt terwijl we in slowmotion de “Godverdomme” van Daphne nog eens zien. Maar wat een verassing, ze mag blijven. Wat een feest.

We zien wat scenes in het hotel terwijl de deelnemers inchecken. We kunnen er niks mee. Al zal de doorsnee “Mollenjager” er minimaal 38 aanwijzingen in ontdekken. Zo gaat dat.

De groep mag vervolgens de markt op. Met enkel een Chinees woordenboek moeten ze een enveloppe vinden en daarmee naar het Politiebureau rennen. Daar is Art. We zien de 5 groepjes rennend over de markt gaan, we horen hele spannende muziek, en we zien wat locals denken “WTF?”. Uiteindelijk bij Art legt hij uit wat ze met het geld moeten doen; een zaklamp kopen. Uiteraard klinkt er spannende muziek (Haal alle zwaar overdreven bombastische thrillermuziekjes weg, en wat je overhoudt is een tamelijk autistische versie van “3 Op Reis”).

Het is avond. In opnieuw 5 groepen worden de deelnemers willekeurig op gebouwen in Honk Kong gedropt. Met een zaklamp. Eén groep moet met een groene laser een code doorseinen. Juist. Nu snapt zelfs een seniele hoogbejaarde dat dit in de zee van licht die Hong Kong heet best wel lastig is. Tel daar een hoop gekloot bij op, spannende muziek, veel shots van de skyline, zinloze interviews met alle deelnemers over hoe ze allemaal niks zagen, en voilà; we zijn weer 20 minuten verder.

Eenmaal allemaal aangekomen bij Art die voor een kist met cijferslot staat (OMG! Altijd spannend!), moet er een code doorgegeven worden. Terwijl de spannende muziek tot een maximum opzweept, tikt Art de nummers in. U raadt het al, geen succes.

De laatste dag alweer. En ja hoor, alweer de laptop met de vragen. Same old, same old.
Daar zitten ze dan. Alles ingevuld en Art gaat weer aan het tikken. Eén voor één zijn ze weer aan de beurt. Dit keer duurt het nóg langer voordat we, na de spannendste muziek tot nu toe, te zien krijgen wie er naar huis mag. Na een paar dodelijke minuten is het moment dan daar. Ene Maurice moet naar huis. Come in treurige pianomuziek!

En dat was weer een week van “Wie is de Mol?”. En de laatste keer dat ik keek. Het zal wel weer aan mij liggen, maar de rek is er toch echt uit ondertussen. Jammer, want een beetje mindfucken in het buitenland is opzich nog wel aardig. Maar helaas.

Doei “Wie is de Mol?”, u krijgt van mij het rode scherm. Een nee, de joker kunt u dit keer niet inzetten.